Józef Narzymski urodził się 8 lutego 1839 roku w Radzikach Małych, powiat lipnowski. Był dramaturgiem, powieściopisarzem, publicystą, członkiem Rządu Narodowego w powstaniu styczniowym, właścicielem majątku w Bogatem . Zasłynął z bezkompromisowej służby dla sprawy narodowej i wierności jej po ostatnie dni swojego krótkiego, 33 letniego życia. Udział Narzymskiego w konspiracji oraz w politycznych manifestacjach (które w dużej mierze współorganizował) jeszcze przed wybuchem powstania styczniowego, zapisały go w historii jako osławionego rewolucjonistę i jednego z najbardziej znanych zwolenników frakcji Czerwonych. Nie tylko wziął udział w insurekcji, ale działał na najwyższych szczeblach władzy tego największego zrywu narodowego – był członkiem Komitetu Centralnego Czerwonych w 1862 roku i dwukrotnie członkiem Rządu Narodowego w 1863 roku. Za udział w powstaniu władze carskie skonfiskowały Narzymskiemu majątek w Bogatem.
Pochodził z patriotycznego, starego mazowieckiego rodu szlacheckiego, władającego Bogatem ok. 300 lat, z którego wywodziło się wielu senatorów, wojewodów, kasztelanów. Rodzina zaszczepiła mu umiłowanie Polski, gorący kult ojczyzny oraz nienawiść i pogardę do okupujących ojczyznę Moskali.
Obok udziału w powstaniu i pracy operacyjnej, Józef Narzymski funkcjonował również jako zdolny literat. Był nagradzany w licznych konkursach, jego utwory drukowano w prasie, wydawano w formie książek ( Ojczym, Wielki człowiek powiatowy, Niekomiczna komedya, Jak Austria ocalić się może, Emigrant w Galicji, Poświęcenia, Epidemia, Pozytywni, Trzy miesiące).
Najbardziej konsekwentną, najbardziej bezpośrednią walką pisarza z ugodowcami o trwałość ideałów narodowych stała się jednak publicystyka. Wysyłał swoje teksty do pism krakowskich i poznańskich m.in. do ,,Kraju” , ,,Sobótki” , ,,Dziennika Poznańskiego” , ,,Tygodnika Wielkopolskiego”. Krytykował, bezkompromisowo, klasy posiadające – za zdradę; galicyjskich działaczy – za politykierstwo, partykularyzm i brak troski o ojczyznę. Swoje poglądy prezentował szczególnie w cyklu krakowskich korespondencji na łamach ,,Dziennika Poznańskiego” w latach 1869-71, pod wspólnym tytułem O tem i o owem.
Zmarł w Jaworzu 5 lipca 1872 roku. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.